Een stad zonder armoede

"Als ik voedsel geef aan de armen, zeggen ze dat ik een heilige ben. Als ik vraag waarom de armen niets te eten hebben, noemen ze me een communist."(Dom Hélder Pessoa Câmara)De COVID-pandemie heeft een zware impact gehad op de levensstandaard van veel Brusselaars, vooral van degenen die moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. We hebben de ongelijkheid en acute armoede in de stad zien toenemen. De energiecrisis heeft de koopkracht van veel werknemers aangetast. Steeds meer gezinnen hebben moeite om de sterk stijgende huurprijzen te betalen. Tijdens de pandemie konden veel Brusselaars geen gebruik maken van tijdelijke werkloosheid of van het recht op brugpensioen. Dat gold voor sommige zelfstandigen, voor kunstenaars, voor werknemers in onzeker dienstverband, studenten, werknemers in de informele sector, werknemers zonder papieren en daklozen. De twee crisissen hebben geleid tot een sterke toename van psychische problemen, vooral onder jongeren die het moeilijk vinden om zich een toekomst zonder sociale zekerheid en armoede voor te stellen. Het aantal daklozen is toegenomen. In 2018 telden daklozenorganisaties 4.187 daklozen op straat in het Gewest. In 2022 is dat aantal gestegen tot 7.135 mannen, vrouwen en kinderen: een toename van bijna 60%. Brussel is een van de rijkste gewesten van Europa, maar bijna een derde van de inwoners leeft in armoede. De rijkdom van de een is de armoede van de ander. Terwijl een handvol miljardairs elk jaar rijker wordt, kunnen steeds meer mensen aan het eind van de maand niet meer rondkomen. De rijkdom die wij gezamenlijk produceren belandt in de zakken van een kleine elite. Denk maar aan Bernard Arnault, die expliciet een groot deel van zijn geld naar Brussel heeft overgemaakt.Ondanks de beloften van opeenvolgende regeringen om de armoede te bestrijden, is er geen vooruitgang geboekt. Dat komt doordat ze de werkelijke oorzaken niet aanpakken. In plaats van de energieprijzen te bevriezen, kwamen de regeringen met premies voor een deel van de bevolking. In Brussel stuurde Alain Maron mensen door naar het OCMW, dat al overstelpt was. De huurprijzen zijn blijven stijgen, maar de Brusselse regering heeft het niet aangedurfd om de huren te plafonneren met een bindende schaal. De Brusselse regering heeft bezuinigd op de budgetten van haar gewestelijke diensten en de digitalisering van sociale diensten dreigt een hele reeks mensen uit te sluiten. Dergelijk beleid duwt mensen in precaire situaties. Ze worden opgejaagd, gesanctioneerd of gewoon aan de kant geschoven. Ze worden verantwoordelijk gehouden voor wat er met hen gebeurt - iets wat staat bekend als "victim blaming".Bij de PVDA willen wij niet de armen, maar de armoede uit de stad en de gemeenten verdrijven. We pleiten voor een beleid dat iedereen een waardig bestaan garandeert. Om armoede effectief te bestrijden, moeten we eerst zorgen voor toegang tot fundamentele sociale rechten, waaronder recht op huisvesting, werk, gezondheid, onderwijs en persoonlijke ontwikkeling. Voor elk van deze fundamentele rechten hebben we in ons programma specifieke prioriteiten ontwikkeld.In dit hoofdstuk benadrukken we een reeks preventieve maatregelen en specifieke en aanvullende voorstellen. Het gaat ondermeer om het versterken van de openbare diensten, initiatieven zoals Housing First (een beleid dat daklozen zo snel mogelijk onvoorwaardelijke huisvesting en begeleiding biedt), en andere ondersteunende diensten achteraf zoals het openen van een buurthuis dat voor iedereen van de wijk toegankelijk is. Voor ons moet het OCMW garant staan voor fundamentele sociale rechten. We willen dat sociale diensten menselijk zijn, toegankelijk, luisterend en ten dienste van de burgers, en we willen dat rechten automatisch worden toegekend. We willen ook het recht op huisvesting en het recht op werk garanderen, ook voor mensen in kwetsbare situaties. We willen van de toegang tot water en energie een fundamenteel mensenrecht maken.